Rad Olge Jevrić zauzima posebno mesto u panteonu europske posleratne skulpture. Rođena u Beogradu 1922. godine Olga je razvila jedinstveni vizualni jezik u vreme kada je, zbog ideoloških ograničenja socijalističkog realizma, bilo malo prostora za lično izražavanje. Raskol Jugoslavije sa Sovjetskim Savezom 1948. godine označio je početak nove ere za zemlju. Okret prema Zapadu doveo je, između ostalog, do izložbe Henri Mura, koja je 1955. godine gostovala u Beogradu, Zagrebu i Ljubljani. Sledeće godine izložba Moderna umetnost u Sjedinjenim Državama: Izbor iz zbirke MOMA - Njujork obišla je zemlju; 1958-9. godine održana je značajna arhitektonska izložba Izgrađeno u SAD: Posleratna arhitektura obilazi Jugoslaviju.

Najstariji apstraktni radovi Olge Jevrić koji datiraju s početka pedesetih godina, sastoje se od niza predloga za memorijalne spomenike, od kojih nijedan nikada nije realizovan na monumentalni način kako je ona zamislila. Načelno je to bilo zbog toga što su skulpture, ili kako je volela da ih naziva  “prostorne kompozicije”, pripadale domenu “visokog modernizma”. Apstrakcije ne-asocijativnog tipa bile su prva takva dela u istoriji srpske skulpture. Olga ih je definisala kao odlazak “iz naučenih shema”, ali i kao priliku da “bude verna prema sebi i da slobodu”. Njeni rani radovi u osnovi su povezani sa srednjovekovnim balkanskim stećcima, monolitnim srednjovekovnim nadgrobnim spomenicima rasutim po Bosni, Srbiji, Hrvatskoj i Crnoj Gori, što je Olgu navelo da ne može napraviti skulpture bilo gde drugde nego u svojoj domovini. One su, objašnjava ona, potkrepljene "ratom, nesigurnošću, pokoljem nevinih ljudi, društvenim preokretima i remećenjem svih društvenih normi".
Ogla tvrdi da njene skulpture proizlaze iz "sistema konstruisanja zasnovanog na dijalektičkim strukturnim načelima". One predstavljaju skok od skulpture tela do prostorne apstraktne skulpture. Kroz taj pokret uspevaju da ujedine suprotnosti, spajajući izražajni, buntovni egzistencijalistički stav sa izrazito konstruktivističkim tendencijama. Iako je radila u bronzi, njen pravi materijal bio je beton pomešan sa gvozdenim prahom, koji bi oksidirao čime bi se dobila boja. Bilo je to razdoblje kada su tradicionalni materijali vajara zamenjeni industrijskim. Bilo je to i vreme kada je Olgin preferirani izbor betona i čelika postao sveprisutan u Jugoslaviji, najmodernijim naseljima, poput Novog Beograda. Ako su oblikovali novu Jugoslaviju, onda su ti materijali podsticali i nove načine izrade skulpture. Od tada će se „vajarstvo“ označavati kao „izgradnja“, što je izraz koji je Olga često koristila, primenjujući razne tehnike. U svojim ranim radovima Olgina inicijalna ideja bi našla svoj oblik u glini, pre nego što bi bila prekrivena topljenim metalom, najčešće gvožđem. Kasnije bi mešala cement sa gvozdenim prahom, spoj koji je nazvala "feroksid". Veće radove proizvela bi u delovima, konstruišući okvir od drvenih letvica prekriven žičanom mrežom i preliven “feroksidnom” smesom, učvršćen gvozdenim šipkama.
Olga Jevrić (1922 -2014.) diplomirala je na Muzičkoj akademiji u Beogradu 1946. godine gde je studirala klavir. 1948. godine diplomirala je na Akademiji umetnosti u Beogradu. Studirala je istoriju umetnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu. Bila je članica Srpske akademije nauka i umetnosti; kontributor Enciklopedije likovnih umetnosti Jugoslavije i osnivač Rečnika vizualne kulture. Njen rad uključen je u Jugoslavenski paviljon na Venecijanskom bijenalu 1958. godine. Naredne godine izlagala je u Galeriji Noticie u Torinu, a 1961. u Drian Galleries u Londonu. Njena dela uključena su u izložbu „Savremena jugoslavenska skulptura“ u Galeriji Tejt, a 1970. u „Savremenu jugoslavensku skulpturu“ u galeriji Hejvard. U 2014. godini deset njenih malih radova, „Predlozi za spomenike“, prikazano je na Institutu Henri Mur u Lidsu.
Paralelno sa izložbom u Handel Street Projects, u Galeriji Pir bit će sproveden opsežni pregled rada Olge Jevrić, prvi takve vrste u Britaniji.
Handel Street Projects zahvaljuje porodici Olge Jevrić, Milesi Radivojević i Marku Đukiću, kolegama u Beogradu, akademiku Dušanu Otaševiću, Srpskoj akademiji nauka i umetnosti, kustosu Žaklini Marković, direktora zadužbine Filipu Brusiću Renaudu i njihovom kustosu Dejanu Vučetiću, kustosu muzeja suvremene umetnosti Zoranu Eriću i njihovom savetniku dr. Rajku Boškoviću, ambasadoru Srbije u Londonu Aleksandri Joksimović i Ministarstvu kulture Republike Srbije za pomoć, podršku i savete.